696 | No desire to open my mouth – Nadia Anjuman, Afganistan

Geen verlangen om mijn mond te openen Geen verlangen om mijn mond
te openen, waar moet ik van zingen. . . ?

 Ik, die gehaat wordt door het leven.
geen verschil om te zingen of niet om te zingen.
Waarom zou ik over zoetheid spreken
als ik bitterheid voel?
Oh, de vuist van de onderdrukker
brak mijn mond.
Ik heb geen metgezel in het leven
— voor wie kan ik lief zijn?
Geen verschil om te spreken, te lachen,
te sterven, te leven.
Mijn gespannen eenzaamheid,
met verdriet en droefheid,
ik werd geboren voor het niets.
Mijn mond moet worden verzegeld.
Oh mijn hart, je weet dat het lente is
en tijd om te vieren.
Wat kan ik doen met een gevangen vleugel
die me niet laat vliegen?
Ik ben te lang stil geweest,
maar de melodie vergeet ik nooit.
Elk moment fluister ik
de liedjes vanuit mijn hart,
herinnert me aan
de dag dat ik deze kooi zal doorbreken,
wegvlieg uit deze eenzaamheid
en zingen als een melancholicus.
Ik ben geen zwakke populier die
door welke wind dan ook wordt geschud.
Ik ben een Afghaanse vrouw – jammeren
heeft alleen maar zin.

Door Nadia Anjuman Afghanistan (1980-2005)

Vertaald door Mahnaz Badihian – Stanley Barkan