696 | Ik wil mijn mond niet openen – Nadia Anjuman, Afghanistan

Ik wil mijn mond niet openen

Ik wil mijn mond niet openen

Waarover zou ik zingen…?

Ik word door het leven gehaat.

Er is geen verschil tussen zingen en niet zingen.
Waarom zou ik over zachtaardigheid moeten spreken,

als ik zoveel bitterheid ervaren?

De vuist van de onderdrukker

heeft mijn mond dichtgeslagen.

Ik heb niemand aan mijn zijde in het leven,
voor wie zou ik lief kunnen zijn?

Er is geen verschil tussen spreken, lachen,

sterven van bestaan.

Ik ben tot eenzaamheid,

met pijn en verdriet.

Ik ben voor niets geboren

Mijn mond zou moeten zijn.

Ach mijn hart, je weet dat de lente is aangebroken,

dat het de juiste tijd is om te vieren.

Maar wat kan ik doen met een verstrikte vleugel

die mij verhindert te vliegen?

Al te lang heb ik gezwegen

maar de melodie ben ik nooit vergeten

en blijf ze fluisteren ieder moment.

De liederen die uit mijn hart komen

herinner mij eraan
dat ik op een dag deze kooi verbreken,

uit deze eenzaamheid wegvliegen zal

en als een melancholicus zal zingen.

Ik ben geen fragiele populier

door geschud door welke wind elkaar ook.

Ik ben een Afghaanse vrouw

Alleen de weeklacht heeft nog zin.

NADIA ANJUMAN (Herat, Afghanistan, 1980-2005)
Vertaling Germain Droogenbroodt

*Afghaanse dichteres en journaliste, vrouwenrechtenactiviste,
doodgeslagen door haar man en zijn familie