705 | Een seconde – Antonio Cabrera, Spanje

Een seconde

Mijn handen zijn koud.

Ik ben de straat opgegaan,

ik heb de banale zaak passend opgelost

en ben naar huis teruggekeerd om opnieuw

aan deze tafel mijn plaats in te nemen.

Dan ontdekte ik

hoe koud mijn handen waren,

een teken

dat mij wellicht zonder reden verontrust,

want koude handen hebben heeft weinig te betekenen.

Deze koude november

zit in mijn handen, meer niet.

Ik ben het:

ik zie de eenvoudige Griekse vaas

en rondom mij de gewone avond.

Maar het is ongewoon voor mij om koude handen te hebben.

In een vluchtige seconde, heeft mijn gedachte

de zo vermoedelijke nevel gezien, het grijze geschreven blad

waarop de naam die ik heb zou doorgestreept zijn

met de ijzige inkt van het einde.

Antonio Cabrera, Spanje, (1958 – 2019)

              Vertaling Germain Droogenbroodt

             Uit: “Con el aire” 2004

                   ***

Un segundo //Tengo las manos frías./ He salido a la calle,/he resuelto el asunto banal correspondiente/y he regresado a casa para ocupar de nuevo/mi sitio en esta mesa./ He descubierto entonces/la frialdad de mis manos,/ signo/que me perturba acaso sin justificación,/porque es muy poca cosa tener las manos frías./Este frío noviembre/está en mis manos, nada más./ Soy yo:/veo el jarrón ingenuamente griego/y la tarde de siempre rodeándome./Pero en mí es muy raro tener las manos frías./En un fugaz segundo, mi pensamiento ha visto/la niebla tan probable, la hoja gris escrita/donde el nombre que tengo estaría tachado/con la tinta de escarcha del final.