Categorie: Gedichten

VÓÓR DE VREUGDE Mijn woorden zijn niet langer houtskool zoals voorheen toen ze in de hitte van de gloed zwart geworden waren nu bewegen ze zich met de

MENSEN De berustende zee geeft de doden terug: overmatig stro, nutteloos op deze aarde. Waanzinnig en verloren vertrekken ze de wanhopige volwassenen de onschuldige kinderen die niets kunnen

HOND Plots zo verwend, geaaid, de gezondheid verzorgd, de vaccins geplaatst. Bij het kleinste symptoom word ik naar een dierenarts gebracht, de verwenning neemt nog toe, de medelijdende

  EENZAAM AFSCHEID voor hen die, waar ook, eenzaam moeten sterven Kil de kamer de witte muren Hoorbaar alleen de echo van eenzaamheid Geen teder woord meer geen

INITIATIE Dromerig grenzeloos beeld van een cipres in meditatie vederlichte aanraking van vingers en adem hemelse geluiden ervaren en in je ogen, in je tranen, wil ik het

DE ROOS VAN LESBOS Ik kreeg die roos van een onbekende vrouw toen ik op weg was naar een onbekende stad. ─En nu, dat ik in die stad

WE ZULLEN ELKAAR WEERZIEN… We zullen elkaar weerzien na het einde van de wereld, zei je Als er alleen nog jij en ik zullen zijn, zonsopgang en zonsondergang

Terugkeer naar het eerste licht, een homenaje aan Lawrence Ferlinghetti puerta Lidia Chiarelli LICHT OP DE MUREN VAN HET LEVEN Aan Lawrence Ferlinghetti voor zijn 101ste verjaardag Leerme

Schilderij van Akbar Behkalam, Iran-Duitsland DRAGERS VAN LITTEKENS De doden met stukgeslagen gezichten staan weer op De tong van de vernederden zwelt op Stormachtig stijgt het getij van

Foto Laika LAIKA * In een kogel van metaal, van het beste dat we bezitten, Vliegt dag na dag Een dode hond Rond onze aarde Als waarschuwing, Dat