MENSEN De berustende zee geeft de doden terug: overmatig stro, nutteloos op deze aarde. Waanzinnig en verloren vertrekken ze de wanhopige volwassenen de onschuldige kinderen die niets kunnen
HOND Plots zo verwend, geaaid, de gezondheid verzorgd, de vaccins geplaatst. Bij het kleinste symptoom word ik naar een dierenarts gebracht, de verwenning neemt nog toe, de medelijdende
EENZAAM AFSCHEID voor hen die, waar ook, eenzaam moeten sterven Kil de kamer de witte muren Hoorbaar alleen de echo van eenzaamheid Geen teder woord meer geen
INITIATIE Dromerig grenzeloos beeld van een cipres in meditatie vederlichte aanraking van vingers en adem hemelse geluiden ervaren en in je ogen, in je tranen, wil ik het
WE ZULLEN ELKAAR WEERZIEN… We zullen elkaar weerzien na het einde van de wereld, zei je Als er alleen nog jij en ik zullen zijn, zonsopgang en zonsondergang
Terugkeer naar het eerste licht, een homenaje aan Lawrence Ferlinghetti puerta Lidia Chiarelli LICHT OP DE MUREN VAN HET LEVEN Aan Lawrence Ferlinghetti voor zijn 101ste verjaardag Leerme
Schilderij van Akbar Behkalam, Iran-Duitsland DRAGERS VAN LITTEKENS De doden met stukgeslagen gezichten staan weer op De tong van de vernederden zwelt op Stormachtig stijgt het getij van
Zoeken Met de witte stok van de blinde heb ik de aarde afgeklopt naar een mens. Er ritselde telkens alleen maar zand onder hem weg. Maar vandaag, vandaag
